رابطه مبدأ و مقصد ذرت در سطوح مختلف تراکم گیاهی و نیترو‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ژن در شرایط ممسنی، استان فارس

این آزمایش به منظور بررسی تأثیر تراکم گیاهی و میزان مصرف نیتروژن بر عملکرد و محدودیت مبدأ و مقصد ذرت در شهرستان ممسنی در سال 1387 اجرا گردید. عامل‌‌های آزمایش شامل تراکم بوته در چهار سطح (75000، 90000، 105000 و130000 بوته در هکتار) و میزان مصرف نیتروژن در سه سطح (200، 300 و 400 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) بود. نتایج نشان داد که با افزایش تراکم از 75000 به 130000 بوته در هکتار، عملکرد دانه به طور معنی‌داری از 12910 به 16890 کیلوگرم در هکتار افزایش یافت. با حذف 50 درصد دانه‌های بلال، اثر تراکم، میزان مصرف نیتروژن و برهمکنش آنها بر محدودیت منبع در پر شدن دانه معنی‌دار شد. تراکم 130000 بوته در هکتار و میزان مصرف 200 کیلوگرم نیتروژن در هکتار، دارای بیش ترین محدودیت منبع در پر شدن دانه به میزان 4/22 درصد و تراکم 75000 بوته در هکتار و میزان مصرف 300 کیلوگرم نیتروژن در هکتار، دارای کم ترین محدودیت منبع در پر شدن دانه به میزان 6/8 درصد بود. با حذف گل تاجی به همراه برگ های بالای بلال، اثر تراکم و میزان مصرف نیتروژن بر محدودیت منبع در پر شدن دانه معنی‌دار شد. در این روش، با افزایش تراکم از 75000 به 13000 بوته در هکتار، محدودیت منبع در پر شدن دانه به طور معنی‌داری از 7/12 به 8/25 درصد افزایش یافت. با افزایش مصرف نیتروژن از 200 به 400 کیلوگرم در هکتار، محدودیت منبع در پر شدن دانه از 8/22 به 9/13درصد کاهش یافت. در مجموع میزان مصرف 200 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و تراکم 130000 بوته در هکتار مناسب‌ترین تیمار در شرایط منطقه آزمایش بود.